Από τα παλαιότερα χωριά του Πηλίου, το Μούρεσι, χτισμένο αμφιθεατρικά σε κατάφυτη περιοχή (καστανιές, οξιές κ.ά.), σε απόσταση 3 περίπου χλμ ΒΔ από τη φημισμένη Τσαγκαράδα, έχει παραδοσιακά σπίτια πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής, τρεχούμενα νερά και υπέροχη θέα στο Αιγαίο πέλαγος.

Ο οικισμός γνώρισε περίοδο ακμής το 18ο αιώνα χάρη στη σηροτροφία και τη βιοτεχνία μάλλινων επενδυτών.

Το Μούρεσι συνδυάζει με ιδανικό τρόπο βουνό και θάλασσα, καθώς η προνομιακή θέση του επιτρέπει την εύκολη πρόσβαση είτε στο χιονοδρομικό κέντρο του Πηλίου είτε σε ορισμένες από τις ωραιότερες αιγαιοπελαγίτικες ακτές της Μαγνησίας (Νταμουχάρη, Παπά Νερό, Άγιος Ιωάννης).

Στην πλακόστρωτη πλατεία του χωριού, τρεις θεόρατες φλαμουριές, γνωστές και ως φιλύρες ή τιλιές, σκιάζουν την εκκλησία της Αγίας Τριάδας, που ανακαινίστηκε το 1776.

Δύο ακόμη αξιόλογα εκκλησιαστικά μνημεία του πηλιορείτικου οικισμού είναι η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, που ιδρύθηκε το 1810 με δαπάνες ναυτικών (το ξύλινο τέμπλο της φυλάσσεται στη νεότερη εκκλησία, που χτίστηκε το 1955 σε άλλη θέση), και η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, χτισμένη το 1792.

Από τα κτίσματα του χωριού ξεχωρίζει το αρχοντικό Ιατρίδη, που ανεγέρθηκε το 1747 (σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή) και λειτουργεί ως παραδοσιακό κατάλυμα.

Ανατολικά από το Μούρεσι βρίσκεται η Νταμούχαρη, γραφικό φυσικό λιμανάκι, σε περιοχή με υπέροχο ανάγλυφο. Στο λόφο πάνω από το λιμανάκι σώζονται ερείπια βενετσιάνικου κάστρου.