Μαρία Σαμαρά
αυτοδιοικητική παράταξη Ζαγοράς-Μουρεσίου
«ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΟΤΗΤΑΣ»
Η οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας πλήγωσε την Ελλάδα. Μετέβαλε αντιλήψεις και συμπεριφορές, ανέτρεψε δεδομένα και προκάλεσε ρήξεις και αντιπαραθέσεις.
Κυρίως, όμως θυματοποίησε ολόκληρους κλάδους και κοινωνικές ομάδες. Αυτοί που επλήγησαν περισσότερο;
Πρώτον, οι νέοι μας με την πολύ υψηλή ανεργία και την μετανάστευση στο εξωτερικό, χιλιάδες απ’ αυτούς αναγκάστηκαν να προσφέρουν τις γνώσεις και την δυναμική τους εκτός Ελλάδας ως οικονομικοί μετανάστες, μία μεγάλη πληγή για την χώρα και κυρίως τις οικογένειες, τις γυναίκες -μάνες.
Δεύτερον, οι γυναίκες που δέχθηκαν πολλαπλά κτυπήματα, από τις απολύσεις στους χώρους εργασίας μέχρι και την κακοποίηση στο σπίτι και την υποχώρηση του ευρύτερου κοινωνικού τους ρόλου.
Το ομολογούν και οι στατιστικές σύμφωνα με τις οποίες τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας συναντώνται στους νέους και στις γυναίκες ή ότι τα περιστατικά κακοποίησης γυναικών αυξήθηκαν σημαντικά.
Η αποδυνάμωση του κράτους πρόνοιας, οι εργασιακές συνθήκες ζούγκλας, η υποβάθμιση του περιεχομένου της ισότιμης συνύπαρξης των δύο φύλων σε μια κοινωνία που συνταράχτηκε από την φτώχεια και την απόγνωση, έφερε σε δύσκολη θέση τις γυναίκες οι οποίες όμως δεν απώλεσαν τα στοιχεία της ανθεκτικότητας και της μεγαλοψυχίας.
Μέσα στην κρίση οι γυναίκες στάθηκαν φάροι ήθους, θάρρους και αυτοπεποίθησης.
Κράτησαν ζωντανές τις οικογένειές τους μέσα στην λαίλαπα της απαξίωσης και της απελπισίας, έδωσαν ελπίδα στα παιδιά τους, στάθηκαν στο πλευρό των συζύγων τους, αγωνίστηκαν στους χώρους εργασίας τους, απεδείχθησαν στυλοβάτες στο εθελοντικό κοινωνικό έργο, κράτησαν το δάκρυ τους στις πολύ δύσκολες στιγμές για να μην χαθεί το ηθικό των ιδίων και των συγγενών τους
Σύζυγοι, μητέρες, εργαζόμενες και μη, νέες και μεγαλύτερες, όλες σφίγγουν τα δόντια για να βγουν ζωντανές από την μεγαλύτερη κρίση της χώρας μετά την μεταπολίτευση, για να τα βγάλουν πέρα, στις καθημερινές δύσκολες για τους περισσότερους από εμάς, συνθήκες.
Συνθήκες που είναι ακόμη πιο σκληρές στην υποβαθμισμένη ύπαιθρο με τις ελλιπείς υποδομές πρόνοιας και φροντίδας, την μετ’ εμποδίων εκπαίδευση και τις μηδαμινές σχεδόν ευκαιρίες ανέλιξης.
Εδώ στο Ανατολικό Πήλιο οι γυναίκες στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, επωμίζονται και άλλο ρόλο, αυτόν της αγρότισσας. Το πρωί στα κτήματα, στα ψυγεία, στα εργαστήρια των συνεταιρισμών μετά στο σπίτι μαζί με την οικογένεια, παντού παρούσες, όπου οι ανάγκες επέβαλαν, φανερώνουν τη δύναμη, το μεγαλείο της ψυχής τους και την αίσθηση του καθήκοντος τους.
Ας δώσει, λοιπόν, η 8η Μαρτίου το έναυσμα για ένα βαθύ αναστοχασμό και ένα ειλικρινή απολογισμό της πορείας των γυναικών.
Πού ήμασταν; Τι περάσαμε Πού πάμε;
Σε μια Ελλάδα που προσπαθεί να ξαναβρεί τα βήματά της στην κανονικότητα, μετά την περιπέτεια των μνημονίων, η γυναίκα καλείται να ορθώσει ξανά το ανάστημά της, να βάλει πλάτη, να θωρακίσει τον πολύπλευρο κοινωνικό της ρόλο και να βγει ξανά στο προσκήνιο.
Να αγωνιστεί και να πετύχει, εκεί που θα αποφασίσει, εκεί που υπάρχει ανάγκη, εκεί που θα επιλέξει, εκεί που αξίζει.
Κοινώς να κατακτήσει ξανά την θέση που της αξίζει στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην διοίκηση, στα κοινά.
Όσοι και όσες λοιπόν, έχουμε κάποιο ρόλο στα κοινά ας την στηρίξουμε, ας την βοηθήσουμε και ας της δώσουμε όλων των ειδών τα εφόδια: γνωστικά, ψυχικά, πνευματικά, για να προσφέρουμε και να δημιουργήσουμε προς όφελος της κοινωνίας, της ίδιας μας της πατρίδας.
Να έρθει έτσι, κυριολεκτικά και μεταφορικά, η άνοιξη και πάλι στην ζωή όλων μας.
Καλή σου δύναμη γυναίκα…
