Tο διήμερο «Μνήμης και αγώνα», που είναι αφιερωμένο στην επέτειο της 1ης Απριλίου 1955, ολοκληρώθηκε προχθές το βράδυ στη «Στέγη Μελών και Φίλων της Ένωσης Κυπρίων Ν. Μαγνησίας» με την προβολή της ταινίας με θέματα «Ο Αγώνας του 1955 – ’59» και «Η τουρκική εισβολή, 20 Ιουλίου 1974», που ακολούθησε τη Δοξολογία στον Ι. Ν. Αγίου Νικολάου και την κατάθεση στεφάνων στο Ηρώο την Κυριακή.
Ο κ. Αδάμος Μουζουρής, φιλόλογος – ιστορικός, πρόεδρος της Ένωσης Κυπρίων Ν. Μαγνησίας, ανέφερε ότι «αισιοδοξούμε και αγωνιζόμαστε για τη λύση που θα λυτρώσει όλους τους εμπλεκόμενους από τα αδιέξοδα. Μια τέτοια λύση είναι μόνο αυτή που θα προνοεί και θα διαφυλάττει το ενιαίο, το κυρίαρχο (μια ιθαγένεια) και το ανεξάρτητο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Λύση σύμφωνη με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, του Καταστατικού Χάρτη του Ο.Η.Ε., της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, και των αρχών της Ε.Ε. Λύση που δίνει τη δυνατότητα σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους να ζήσουν ειρηνικά, χωρίς τον στρατό κατοχής (Αττίλα), χωρίς τα συρματοπλέγματα και χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις. Με ελευθερία διακίνησης, εγκατάστασης και ιδιοκτησίας για όλους από την Κερύνεια μέχρι τη Λεμεσό και από την Πάφο ίσαμε τον Απόστολο Ανδρέα (Καρπασία)».
Ο ίδιος τόνισε πως «θέλουμε λύση και όχι διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Λύση που να (επαν)ενώνει και όχι να διχοτομεί την πατρίδα μας. Λύση με πολιτική ισονομία και ισοτιμία των πολιτών, αρχές που δεν διασφαλίζει η δοτή εκ περιτροπής προεδρία. Λύση που να εξασφαλίζει την επιστροφή όλων των προσφύγων».
Σύμφωνα με τον ίδιο, κόκκινες γραμμές είναι και οι εγγυήσεις στην Κύπρο. Και ένας Τούρκος στρατιώτης να μείνει μετά τη λύση, ακόμη και σε μεταβατική περίοδο, οι κόκκινες δεν γίνονται ούτε ροζ ούτε γκρίζες, αλλά μαύρες και άραχνες, όπως και ο υποτιθέμενος ιστορικός συμβιβασμός. Ένα κράτος, μέλος του Ο.Η.Ε. και πλήρες μέλος της Ε.Ε. να έχει εγγυητή. Να είναι προτεκτοράτο ενός άλλου κράτους.
«Πεποίθησή μας είναι ότι στην Κύπρο δοκιμάζονται η αρετή και η αντοχή του έθνους, οι αξίες και τα ιδανικά του, δοκιμάζεται η μοίρα του. Γιατί η Κύπρος αγκαλιάζει το Καστελόριζο (τη ναυαρχίδα μας) και η Ελλάδα γίνεται Μέση Ανατολή και ακουμπά φιλικά στην Αφρική, στον Αραβικό κόσμο (Ελλάδα – Κύπρος – Αίγυπτος) και στην Ασία (Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ) και γίνεται ουσιαστικά η Ελλάδα μας ενοποιός δύναμη τριών Ηπείρων. Και φράζει τα επεκτατικά σχέδια του Σουλτάνου. Φανταστείτε τι προοπτική θα έχει αν ποτέ γίνει μια τετραμερής. Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ και Αίγυπτος. Θέση θα έχει η Τουρκία μόνο όταν σεβαστεί το Διεθνές Δίκαιο» επισήμανε ο κ. Αδ. Μουζουρής.
1 Απριλίου 1955
Στα τέσσερα χρόνια του αγώνα εναντίον των Άγγλων αποικιοκρατών, τα παλικάρια της Ε.Ο.Κ.Α. ένιωθαν βαριά τη σκιά του Τεύκρου της Σαλαμίνας, την παλάμη του Διγενή Ακρίτα και γνώριζαν πως η ελευθερία δεν δωρίζεται, αλλά κερδίζεται, κατακτιέται με αίμα.
Η μικρόψυχη και ανέντιμη πολιτική των ξένων, ιδιαίτερα των Άγγλων, αλλά και η αδυναμία της ελλαδικής και της κυπριακής ηγεσίας, δεν επέτρεψαν να πετύχουμε τον ποθούμενο στόχο. Υπογράψαμε τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου (11 και 19 Φεβρουαρίου 1959), αποδεχόμενοι ως συνέταιρο, εγγυήτρια δύναμη την Τουρκία, η οποία ρητά είχε απεμπλακεί από την Κύπρο, με τη Συνθήκη της Λοζάνης (24 Ιουλίου 1923).
Οι συνέπειες των Συμφωνιών αυτών δεν άργησαν να φανούν. Δυστυχώς, εκμεταλλευόμενη το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και με πρόσχημα το άρθρο 4 εδ. 2 της Συνθήκης Εγγυήσεως» («…εφ’ όσον η κοινή ή συντονισμένη ενέργεια θα αποδεικνυόταν αδύνατη, κάθε μια των Εγγυητριών Δυνάμεων, Ελλάδα, Αγγλία, Τουρκία, επιφυλάσσει εις εαυτήν το δικαίωμα να ενεργεί με μόνο τρόπο την επαναφορά της καταστάσεως που δημιουργήθηκε με την παρούσα Συνθήκη». Συνθήκες Ζυρίχης – Λονδίνου 1959), εισβάλλει την 20ή Ιουλίου 1974 στο Νησί. Το καταστρατήγησε, όμως, και παρανόμησε και παρανομεί με την ανοχή της Αγγλίας και του Ο.Η.Ε.
