«Μ’ αρέσει να χορεύω, ακόμη κι όταν στα μάτια μου κυλούν δάκρυα. Πάντα ήμουν η πρώτη χορεύτρια και ως μαθήτρια, αλλά και ως δασκάλα.» Στα 83 της χρόνια σήμερα θυμάται πως  ήταν από τις λίγες γυναίκες που όταν ήταν μαθήτρια στο δημοτικό στην Νέα Αμισό, συνέχισε στο Γυμνάσιο, «Λύκειο δεν υπήρχε τότε» όπως λέει, και μετά στην Ακαδημία της Θεσσαλονίκης.

Η κα Σοφία, συνταξιούχος δασκάλα από την Νέα Αμισό αναπολεί γλυκά τα χρόνια της νιότης, όταν φρόντιζε να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις της στους αγαπημένους  της μαθητές. «Οι γονείς μου, από τον πατέρα μου, ήταν από την Αργυρούπολη , σε κάθε γενιά ένας από την οικογένεια γινόταν Δεσπότης. Ήταν άνθρωποι που ήξεραν γράμματα, που αγαπούσαν την γνώση. Ο πατέρας μου αυτό ήθελε να το συνεχίσει με τη δική του οικογένεια. Δεν μου μιλούσε Ποντιακά για να μπορέσω να μάθω σωστά ό,τι διδασκόμουν στο σχολείο. Τελείωσα Δημοτικό, Γυμνάσιο και έστειλα και τα παιδιά μου στο Γυμνάσιο.»

Μιλά με αγάπη για τους μαθητές της. Φρόντιζε, όπως λέει, να τους περάσει την αγάπη για την Εκκλησία και την Πατρίδα, να είναι ηθικοί, τίμιοι και καλοί πολίτες. «Και για τους μαθητές που δεν ήταν καλοί στα μαθήματα πάντα έλεγα καλές κουβέντες στους γονείς τους «Να το χαίρεστε, είναι καλό παιδί, εεε δεν θα γίνουν όλοι επιστήμονες το παιδί σας ό,τι δρόμο κι αν ακολουθήσει, θα τα καταφέρει»» θυμάται σήμερα και χαμογελά. Παίρνει μια ανάσα και συνεχίζει την κουβέντα με τις συνομήλικες φίλες της.

«Αν ακούσω λύρα, συγκινούμε» λέει και σημειώνει πως είχε τέσσερα χρόνια να χορέψει. «Τέσσερα χρόνια είχα να χορέψω λόγω της απώλειας του άνδρα μου και σηκώθηκα σήμερα. Οπότε, καταλαβαίνετε πως νιώθω στην ηλικία μου όταν ακούω έναν αγαπημένο σκοπό, όταν κάτι μου θυμίζει την νιότη που πέρασε.»
Φώτο: Η αγαπημένη δασκάλα πολλών παιδιών χορεύοντας με τις φίλες της  ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου

www.ert.gr