Δουλεύουν για το μεροκάματο, αλλά οι οικονομικές δυσκολίες δεν στάθηκαν εμπόδιο, για δύο γονείς από το Πήλιο, που οδηγούν δεκάδες χιλιόμετρα και πολλές ώρες, προκειμένου οι γιοι τους να κάνουν πράξη το όνειρό τους, να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο.
Οι δύο γονείς από την Αλβανία, που μένουν στο Μούρεσι και στο Καλαμάκι, και δεν ήθελαν η απόσταση να μπει εμπόδιο στις επιθυμίες των παιδιών τους, βρίσκονται για ώρες στο τιμόνι κάθε εβδομάδα, προσπαθώντας να κάνουν το καλύτερο για αυτά.
Ο κ. Shpetim Azizaj είναι στην Ελλάδα από το 1993 και τα παιδιά του γεννήθηκαν εδώ. Με τη γυναίκα του μένουν στο Μούρεσι και έχουν αποκτήσει τρία παιδιά, την κόρη τους Στέισι, που σήμερα είναι 14 χρόνων, τον Μάνο και τον Φάμπιο 8 χρόνων. Και τα τρία παιδιά πηγαίνουν σχολείο στην Τσαγκαράδα. O Μάνος είναι 11 χρονών και τον Σεπτέμβριο θα πάει στην ΣΤ’ τάξη του δημοτικού. Ο Μάνος παίζει ποδόσφαιρο στην ακαδημία της Αγίας Άννας στον Βόλο. Είναι αμυντικός και όπως δήλωσε ο πατέρας του, ασχολείται με το ποδόσφαιρο τέσσερα χρόνια. «Λεωφορείο μεταφέρει τα παιδιά το πρωί στο σχολείο τους. Ερχόμασταν στον Βόλο τέσσερις φορές την εβδομάδα, Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο, που είναι οι αγωνιστικές». Ωστόσο ο πατέρας έπρεπε να παίρνει αυτός το παιδί από το σχολείο. «Έπρεπε να πάω εγώ στην Τσαγκαράδα και να πάρω τον Μάνο από το σχολείο, γιατί αλλιώς δεν θα προλάβει την προπόνησή του. Στις 3.30 έπρεπε να βρισκόμασταν στον Βόλο. Ο Μάνος σχολάει 1.15, αλλά το λεωφορείο φτάνει στο Μούρεσι 2.20. Δεν υπάρχει χρόνος και δεν θα προλάβαινα να φτάσω στην ακαδημία σε μία ώρα». Ο ίδιος ανέφερε ότι τα έξοδα για τη βενζίνη είναι πολλά, ο κόπος μεγάλος και πολλές φορές το μεροκάματο έμενε μισό. Ο κ. Shpetim ασχολείται με οικοδομικές εργασίες και αναγκαστικά εργάζεται μόνο μέχρι το μεσημέρι. «Πρέπει να φεύγω από τη δουλειά στις 12.30, για να είμαι 1.00 στην Τσαγκαράδα», εξήγησε. Η ημέρα δεν σταματάει εκεί για τον πατέρα, καθώς, αφού πάει τον γιο του στην προπόνηση, μένει στον Βόλο μέχρι τις 5 το απόγευμα. «Το παιδί σε θέλει κοντά του. Είναι μικρός ακόμα. Τελειώνοντας από εκεί, έχουν σειρά τα αγγλικά». Ο 11χρονος Μάνος μαθαίνει αγγλικά στην Αγριά. Εκεί, ο πατέρας του περιμένει απ΄ έξω από την τάξη, μέχρι να ολοκληρώσει το μάθημα ο γιος του. «Γυρνάμε στο σπίτι περίπου 9 το βράδυ. Μένει χρόνος για φαγητό και μετά ύπνος. Αυτό ήταν το πρόγραμμά μας. Είμαστε στο τρέξιμο, ενώ είναι πολλά και τα έξοδα. Όσο αντέχουμε, θα συνεχίσουμε να ακολουθούμε αυτό το πρόγραμμα. Μόνο αν μου πει ο Μάνος, ότι θέλει να σταματήσει, τότε θα σταματήσω. Το όνειρό του όμως είναι να γίνει ποδοσφαιριστής». Πατέρας και γιος πολλές φορές διάβαζαν μαζί στο αυτοκίνητο τα μαθήματα της επόμενης ημέρας. Ο κ. Shpetim δηλώνει περήφανος για τον γιο του, που είναι πολύ καλός μαθητής και είναι χαρούμενος, που κάνει παρέα στον Βόλο με τα παιδιά, με τα οποία παίζει μαζί μπάλα.
240 χιλιόμετρα την εβδομάδα για το χατίρι του γιου του
Ο κ. Altin Tabaku κατάγεται από την Αλβανία και βρίσκεται στο Πήλιο από το 1994.
Μένει στο Καλαμάκι από το 2006, είναι παντρεμένος και πατέρας δύο αγοριών, 13 και 6 ετών, του Αλέξανδρου και του Νικόλα. Ασχολείται με οικοδομικές εργασίες και ο μικρότερος γιος Νικόλας παίζει ποδόσφαιρο στην ακαδημία της «Αγίας Άννας». Ο Νικόλας φοίτησε στα νήπια στο Νεοχώρι και τον Σεπτέμβριο θα πάει στην Α’ τάξη του δημοτικού. «Του αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο, παρά τις οικονομικές δυσκολίες δεν μπορώ να μην τον βοηθήσω. Εδώ που μένουμε, δεν υπάρχουν δραστηριότητες για τα παιδιά», είπε χαρακτηριστικά. Ο γιος του ξεκίνησε να ασχολείται με το ποδόσφαιρο από τον περασμένο Οκτώβριο και από τότε ξεκίνησαν και τα δρομολόγια τρεις φορές την εβδομάδα με το αυτοκίνητο. Μάλιστα τις δύο ημέρες μαζί του είχε και τον άλλο γιο του, για να τον πάει στο γυμναστήριο. Από τον Σεπτέμβριο ο μεγάλος γιος του θα ξεκινήσει φροντιστήριο και σκοπός του κ. Altin είναι να καταφέρει να συνδυάσει τις ημέρες, προκειμένου με μία μετακίνηση να εξυπηρετεί το πρόγραμμα και των δύο παιδιών του. «Ο κάθε γονιός θέλει το καλύτερο για τα παιδιά του», τόνισε. Η προπόνηση του γιου του ήταν στις 5.30 το απόγευμα ενώ πολλές φορές το Σάββατο, που η προπόνηση γίνεται στις 10.30 το πρωί, δεν μπορεί να φέρει τον Νικόλα στον Βόλο. «Μπορεί να υπάρχει μεροκάματο και δεν γίνεται να το χάσω. Βέβαια, δεν θέλω να μείνει πίσω από τους άλλους, από τη στιγμή που του αρέσει», δήλωσε ο κ. Altin. Όπως εξήγησε, οι μετακινήσεις «μεταφράζονται» σε έξοδα 250 ευρώ τον μήνα για βενζίνη.
«Αναγκάζεσαι να αφήσεις πολλά στην άκρη, για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις. Πολλές φορές έχω αφήσει στη μέση τη δουλειά ή κάνω συμφωνία με τον ιδιοκτήτη, στον οποίο εργάζομαι». Ο κ. Altin διανύει 40 χιλιόμετρα την ημέρα, για να φέρει τον γιο του στον Βόλο. Μάλιστα πολλές φορές αναγκάστηκε να μεταφέρει τον 6χρονο γιο του και στο σχολείο, οπότε έπρεπε να διανύσει άλλα 20 χιλιόμετρα. Ο ίδιος ανέφερε ότι το χωριό προσφέρει ελευθερία στα παιδιά, αλλά δεν υπάρχουν δραστηριότητες για την απασχόλησή τους.
