Τα στοιχεία του τουρισμού για τη Μαγνησία δείχνουν συνεχώς υποχώρηση. Λογικό. Τουριστική ανάπτυξη χωρίς υποδομές δεν γίνεται. Καμία αεροπορική εταιρεία και κανένας επενδυτικός κολοσσός δεν αποφασίζει ποιος τόπος μπορεί να γίνει τουριστικός προορισμός γιατί αυτή είναι μια απόφαση των τοπικών κοινωνιών. Κοινωνίες με εκφραστές που αποφασίζουν για τα έργα, για τις υποδομές, για την ανάπτυξη. Στην προκειμένη περίπτωση, κοινωνία … ακίνητη.
Αεροδρόμιο, λιμάνι, οδικά δίκτυα, υποστηρικτικές δομές, δρόμοι, βιολογικοί, επάρκεια νερού, μεταφορικές συνδέσεις, κυκλοφοριακό, όλα στο «κόκκινο» …

«Πληγές» που περιλαμβάνοντα στα ψηλά γράμματα, αν σκεφτεί κανείς ότι στα νησιά μας το καλοκαίρι δεν είναι εξασφαλισμένο ούτε το ρεύμα. Στις εξωτικές χώρες της υποσαχάριας Αφρικής οι επιχειρήσεις διαθέτουν γεννήτριες ρεύματος μιας και το ρεύμα διακόπτεται συχνά. Ποια λοιπόν η διαφορά…
Οι τουρίστες εκνευρίζονται και κουνάνε με συγκατάβαση το κεφάλι λέγοντας «βρισκόμαστε στην Ελλάδα…», γι’ αυτό και δεν μας πάρει μακριά η τουριστική βαλίτσα. Ο Βόλος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα με το κυκλοφοριακό, τις αστικές υποδομές, τις οδικές συνδέσεις, την ποιότητα του νερού και του αέρα.

Το Πήλιο είναι το πλέον πυκνοκατοικημένο βουνό στην Ελλάδα, χωρίς βιολογικούς, χωρίς χώρους στάθμευσης, με τα σκουπίδια να «κοσμούν» τους δρόμους. Συνηθίσαμε να «σέρνει» το βουνό όταν η μια κατολίσθηση διαδέχεται η μια την άλλη. Δικό μας δημιούργημα και αυτό. Με τη διαφορά, ότι στον τουρισμό υπάρχουν επιπτώσεις.

Ανεκμετάλλευτες και οι εναλλακτικές μορφές τουρισμού, αναξιοποίητο και το πολιτιστικό προϊόν γιατί αποφασίσαμε μάλλον πως οι νέες τεχνολογίες, μας είναι εχθρικές.
Η έντονη εποχικότητα είναι το χαρακτηριστικό , με οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών και την υγιή ανάπτυξη των επιχειρήσεων.
Τα κρούσματα αισχροκέρδειας, η συστηματική φοροδιαφυγή όπως η μη έκδοση αποδείξεων, η έλλειψη σοβαρού ελεγκτικού μηχανισμού, φανερώνουν το έλλειμμα επαγγελματισμού.

Τι να επιβραβεύσει λοιπόν ο τουρίστας για να επιστρέψει ή για να μας διαφημίσει; Τις ανύπαρκτες υποδομές ή τις άρρωστες νοοτροπίες.
Αν σε όλα αυτά μπορούν να προστεθούν και οι χρόνιες αγκυλώσεις με πολιτικές που εφαρμόζονται από το 1980 στην προβολή και στην παρουσία του Νομού στο εξωτερικό, τότε εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως ουδεμία απαίτηση πρέπει να έχει.

Η αλλαγή στην νοοτροπία και η έλλειψη των υποδομών για τη δημιουργία των οποίων δεν υπάρχει κινητικότητα, απλά μας περιορίζει στο παραδοσιακό μοντέλο περασμένων δεκαετιών.
Είμαστε απλά ανίκανοι να αξιοποιήσουμε τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και το έλλειμα παραδοχής δημιουργεί τις συνθήκες αδράνειας. Τα έχει βέβαια λύσει ο Φρόϊντ αυτά τα προβλήματα… αλλά όπως φαίνεται κανείς δεν τον λαμβάνει υπόψη του.