Μέσα από τις «Χίλιες και μία νύχτες» και τις περιπέτειες της Σεχραζάντ, η πασίγνωστη αραβική συλλογή από ιστορίες που χάνονται στο πέρασμα των αιώνων, μοιάζει με ένα πολύχρωμο καλειδοσκόπιο που αποκαλύπτει τον ονειρικό κόσμο της Ανατολής. Η Μάρω Λιάππη αντλεί την έμπνευσή της από ετούτα τα ανατολίτικα παραμύθια και για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά συμμετέχει σε μία από τις παράλληλες εκθέσεις του 7ου Φεστιβάλ Αφήγησης Πηλίου. «Τα μαγικά βραχιόλια της Σεχραζάντ» τιτλοφορείται η δουλειά της Πηλιορείτισσας καλλιτέχνιδας, η οποία κατασκευάζει κοσμήματα μακραμέ με μοναδικά εργαλεία τα χέρια της. Πέρυσι τέτοιο καιρό στην έκθεσή της «Χίλιοι και ένας κόμποι μαγικοί» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο κοινό της περιοχής. Φέτος επανέλαβε το εγχείρημά της και φτιάχνει βραχιόλια πλεγμένα στο χέρι, με τεχνικές βγαλμένες από τα παραμύθια που λατρεύει.
Κατάγεται από το Πήλιο και παρότι τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στην Αθήνα, δεν ξεχνά τον τόπο που πέρασε τα παιδικά της χρόνια. «Η καταγωγή μου είναι από τον Άγιο Γεώργιο Νηλείας. Για καλή μου τύχη παντρεύτηκα άνθρωπο από το ίδιο χωριό, αφού ο σύζυγός μου κρατάει από εδώ. Για κάποιο χρονικό διάστημα έζησα και στην Κάτω Γατζέα, κοντά στα 4-5 χρόνια, όπου λειτούργησα ένα café. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να αγαπήσω ακόμη περισσότερο το χωριό μου. Και τώρα που έρχομαι εδώ μόνο για παραθέριση, φροντίζω να φιλοξενώ πολύ κόσμο στο σπίτι μου, για να γνωρίζουν όλοι τους το δικό μου Πήλιο. Χωριά όχι ιδιαίτερα γνωστά από τουριστικής άποψης, όπως ο Άγιος Γεώργιος», τόνισε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε: «Ετούτες οι γωνιές του Άη Γιώργη Νηλείας κρύβουν συχνά εκπλήξεις και σε χωριά όπως το δικό μας γίνονται εξαιρετικά πράγματα. Μία τέτοια φοβερή δουλειά έχει να κάνει με το Φεστιβάλ Αφήγησης».
Η ενασχόληση της κ. Λιάππη με την κατασκευή βραχιολιών προέκυψε το καλοκαίρι του 2014, με την ίδια να λέει: «Η ιστορία ξεκίνησε όταν έφυγε από τη ζωή η πεθερά μου. Μπήκα στη διαδικασία να καθαρίσω κάποια πράγματα και ανακάλυψα μία σακούλα με πολύχρωμες κλωστές από κεντήματα, γιατί κεντούσε. Όπως οι περισσότερες Πηλιορείτισσες εδώ. Λυπήθηκα να τα πετάξω, παρά θυμήθηκα όταν ήμουν στην ηλικία της κόρης μου ή λίγο πιο μικρή, κάπου εννιά-δέκα ετών. Μαζί με την παιδική μου φίλη εδώ στην Κάτω Γατζέα, καθόμασταν μπροστά στη θάλασσα και φτιάχναμε αυτά τα βραχιολάκια φιλίας. Και με το πιο απλό σχέδιο μακραμέ ξεκίνησα να τα κατασκευάζω. Έπιασα τη φίλη μου και της είπα: «Θύμισέ μου πώς το κάνουμε αυτό». Έπειτα, πάλι από συγκυρία, πέρασε από μπροστά μου μία εξαιρετική κυρία που έχει παραθεριστική κατοικία στη Γατζέα, η Γιώτα Ράμμου από τη Θεσσαλονίκη. Αυτή ήταν η δασκάλα μου στο πιο σύνθετο μακραμέ που παρουσιάζω τώρα».
Το περσινό καλοκαίρι ο Δημήτρης Προύσαλης, «ψυχή» του Φεστιβάλ Αφήγησης Πηλίου, έδωσε την ευκαιρία στη Μάρω Λιάππη να εκθέσει τις δημιουργίες της: «Σε μία γιορτή έκανα ένα βραχιόλι δώρο στη σύζυγο του Δημήτρη Προύσαλη, ο οποίος είναι αδερφός του άντρα μου. Τότε έπεσε η ιδέα να κάνουμε μία έκθεση. Δεν του απάντησα αμέσως. Γενικά είμαι κάπως διστακτική σε ό,τι έχει να κάνει με προβολή. Τελικά μάζεψα αρκετά και πέρυσι έκανα την πρώτη έκθεση. Ήλπιζα αυτό που αγαπάω εγώ, να αρέσει και στους άλλους. Έτσι το συνέχισα και φέτος».
Στη συνέχεια ανέλυσε τον τρόπο που συνδύασε την αγάπη της για τα παραμύθια με την τεχνική μακραμέ: «Οι κόμποι είναι κάπως περίεργο πράγμα. Όταν μετράς κόμπους και βγάζεις σχέδια, μπαίνεις σε έναν άλλον κόσμο, των παραμυθιών. Και τα περισσότερα σχέδια, είναι παραμυθένια. Χρυσοποίκιλτα και με περισσότερα χρώματα, δεν είναι κάτι απλό. Όπως και τα παραμύθια δεν είναι μονόχρωμα. Από την άλλη, λατρεύω να διαβάζω παραμύθια. Μου αρέσουν αν και θέλω να ελπίζω ότι δεν… παραμυθιάζομαι. Τα παραμύθια, ειδικά σε καιρό κρίσης, μπορούν να βοηθήσουν σε πολλά πράγματα. Και τα μακραμέ μας οδηγούν αλλού. Ο κόμπος, το βραχιόλι, σε παραπέμπουν σε έναν κόσμο διαφορετικό. Ονειρεύεσαι, ελπίζεις. Γι’ αυτό και πολλές φορές τα μακραμέ, ανάλογα με την ψυχολογία σου, όταν τα φοράς σου βγάζουν και ενέργεια. Όλοι μας κάποια στιγμή χρειαζόμαστε πράγματα για να πιστέψουμε. Να μπορέσουμε να δούμε τα πράγματα πιο αισιόδοξα. Είναι ένα καλό αντίδοτο στη μιζέρια, να μπορούμε να χαμογελάμε βγάζοντας τη θετική μας ενέργεια σε έναν κόμπο. Το παραμύθι μία έννοια πολύ όμορφη, πρέπει να υπάρχει μέσα στη ζωή μας. Πόσο μάλλον όταν κάνω μία έκθεση που βρίσκεται μέσα σ’ ένα φεστιβάλ παραμυθιού. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι παράταιρο».
Κλείνοντας, η ταλαντούχα δημιουργός αναφέρθηκε στα σχόλια που έχει συγκρατήσει απ’ όσους αντικρίζουν τα βραχιόλια της την τελευταία διετία: «Το πιο σημαντικό για μένα είναι όταν ακούω τον άλλον να λέει: «Πω, πω… Τι μου θύμισες τώρα». Έχουν αναμνήσεις από αυτό κι αυτό είναι που μου δίνει δύναμη να συνεχίζω».
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΣΕΜΕΡΓΕΛΗΣ