Κάποιος είπε κάποτε πως δεν υπάρχει νόημα χωρίς πλαίσιο. Θα μου επιτρέψεις λοιπόν μια μικρή αναδρομή για να χαράξω το πλαίσιο μέσα στο οποίο βρήκα το προσωπικό «νόημα» που επιχειρώ να σου μεταδώσω…

Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια το πρώτο βράδυ που πέρασα ποτέ στην Τσαγκαράδα.

Ήταν 14 Φεβρουαρίου 2004 και είχαμε, μόλις την προηγούμενη μέρα, αγοράσει τον «Χαμένο Μονόκερο».

Εκείνο το βράδυ δεν είχαμε ούτε ρεύμα, ούτε θέρμανση, ούτε φαγητό. Είχαμε όμως μπόλικα ξύλα για το τζάκι, απεριόριστο νερό, δεκάδες κεριά, αμέτρητες κονσέρβες με Bisque Αστακού ξεχασμένες σε μια ντουλάπα και ανεξάντλητες ποσότητες αφρώδη οίνου στο υπόγειο.

Ίσως ο προηγούμενος ιδιοκτήτης να προετοιμαζόταν για κάποιον «αναπόφευκτο» «Πρώτο & Τελευταίο Πυρηνικό Πόλεμο» και θεώρησε φρόνιμο να προμηθευτεί όλα τα “απολύτως απαραίτητα” για μια σύντομη μεν, πολυτελή δε, «επιβίωση» στο νέο κόσμο που θα ξημέρωνε μετά τον όλεθρο…

Πλατειάζω όμως και δεν πρέπει να παραλείψω τον κύριο λόγο για τον οποίο εκείνη η βραδιά θα μου μείνει αξέχαστη. Ήταν το χιόνι!

Ένα κατάλευκό, παχύ πέπλο που κάλυπτε τα πάντα, που έπνιγε τον κάθε θόρυβο με τρόπο απόλυτο, τόσο που στο τέλος το μόνο που ακούγαμε ήταν το τρίξιμο του κούτσουρου στην φωτιά και τους παλμούς της καρδιάς μας, τίποτε άλλο!

Τίποτε άλλο! Ούτε ενοχλητικός «γκρίζος θόρυβος», ούτε το μοτέρ κάποιας ελαττωματικής συσκευής, ούτε σκυλιά που γαβγίζουν στην Σελήνη ή μηχανάκια που ηχομολύνουν, ούτε καν ή δική μας φωνή που αρνήθηκε επίμονα να βγεί, μήπως και καταστρέψει την απόλυτη γαλήνη και την μαγεία της στιγμής.

Η σιγή ήταν τόσο απόλυτη και μυσταγωγική που ορκίζομαι πως μπορούσα να διακρίνω τον ήχο του νοητού γέλιου της κάθε νιφάδας την στιγμή που προσέκρουε πάνω στο στρωμένο χιόνι…

Λένε πως καμία νιφάδα χιονιού δεν είναι απολύτως όμοια με την άλλη. Όπως συμβαίνει με τα δαχτυλικά αποτυπώματα και το κυτταρικό γενετικό υλικό, έχουν κι αυτές μια ασυμβίβαστη κι αμείλικτη μοναδικότητα.

Υποψιάζομαι όμως πως όσες από αυτές έχουν την τύχη να πέσουν πάνω στα δέντρα και στις πλαγιές, στα καλντερίμια και στις πλατείες του Μαγικού Βουνού, μοιράζονται ένα κοινό «χαμόγελο» στα κρυσταλλικά συσσωματώματα που τις απαρτίζουν.

Κι αυτό γιατί έχουν επίγνωση πως προσθέτουν, η κάθε μια, την δική τους φαινομενικά ασήμαντη κι εφήμερη πινελιά στο απαράμιλλο καλλιτεχνικό μεγαλούργημα που τιτλοφορείται «Χιονισμένο Πήλιο».
Οι χιονονιφάδες εδώ είναι σαν να’ χουν οπτική αντίληψη και αισθητική άποψη…

Νομίζεις πως ξέρεις τι θα πεί «χιόνι» αλλά αν δεν έχεις βιώσει το χιόνι στο Πήλιο τότε, συγχώρα με που στο λέω, απλά «νομίζεις»..
Ξέχνα εκείνο το «χλιαρό κι αναποφάσιστο» γκρί χιονόνερο που ξέρεις για «χιόνι» εκεί κάτω στα πεδινά και στις πόλεις και μη διανοηθείς να το συγκρίνεις με τις εχθρικές λεπίδες πάγου που συναντά κανείς σε ψηλότερα όρη….

Το πιο διαδεδομένο παράδειγμα «πολιτιστικής ποικιλίας» κατηγοριών είναι ίσως το γεγονός ότι οι Εσκιμώοι έχουν πληθώρα λέξεων που περιγράφουν το ‘χιόνι’…

Αν είχαν βιώσει ποτέ το δικό μας τότε είμαι βέβαιος πως θα είχαν εφεύρει μια ακόμη λέξη αποκλειστικά για το χιόνι του Πηλίου.

Θα ήταν μια απο τις μεγαλύτερες λέξεις του κόσμου και σε ελεύθερη μετάφραση θα σήμαινε:

«Το είδος του χιονιού που συναντά κανείς μόνο σε παιδικές κρυστάλλινες χιονόσφαιρες και στο Μαγικό Βουνό ρε φίλε!»:♡